کاش پرنده ای بودم کوچک با بالهای به رنگ آسمان آن وقت بالهایم را می گشودم
ودر بلند ترین نقطه آسمان به پرواز در می آمدم. من جهان را با همه بزرگی اش
یکی می دیدم مردم آن را یکی پس دیگری از نظر می گذارندم در این هنگام بود
که می توانستم انسانهای خوب و بد تشخیص بدهم. اما این را خوب میدانم که هیچ
وقت آرزویم بر آورده نخواهد شد.
کاش....
کاش واژه حقیقت آنقدر صمیمی بود
که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود
کاش دلها آنقدرخالص بودند.
که دعاها قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شدند.
کاش شمع حقیقت محبت را در تعلای بال پر سوز
پروانه می دید و اون را باور می کرد
کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشنا بود
کاش بهار آنقدر مهربان بود که
باغ را به دست خزان نمی سپرد
کاش فریاد آنقدر بی صدا بود
که حرمت سکوت را نمی شکست
کاش در خاموشی غصه ها شکوفه لبخند
در معنی داغ اشک گم نمی شد
و بالاخره کاش مرگ معنی عاطفه را می فهمید........کاش
+ نوشته شده در پنجشنبه چهاردهم مهر ۱۳۹۰ ساعت 14:51 توسط فریبا |