اولیــــن روز دبستـــــان بازگـــرد
کودکــی ها شاد و خندان بازگرد
بازگــــــرد ای خاطــــرات کودکی
بر ســـــوار اسب هــای چوبکـی
خاطـــــرات کودکــــــی زیبـا ترند
یادگـــاران کهــــــن مانا تــــــرند
درسهـــــای سال اول ساده بود
آب را بابا به ســـــــــارا داده بود
درس پند آمـــــوز روباه و خروس
روبـــــه مکار و دزد چاپلـــــــوس
کاکلــی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانــــی برایش مـــوش بود
روز مهمانــــی کوکب خانم است
سفره پر از بــوی نان گندم است
با وجــود ســـوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن مـــی درید
تا درون نیمکت جـــا مـــی شدیم
ما پر از تصمیم کبــــرا می شدیم
پاک کن هایـــــی ز پاکی داشتیم
یک تراش ســـرخ لاکـــی داشتیم
کیفمان چفتــی به رنگ زرد داشت
دوشمان ازحلقه هایش درد داشت
گرمـــــی دستانمـــــــــان از آه بود
برگ دفترهــــامان به رنگ کــاه بود
مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جـــــاروی بابا روی برگ
همکــــــلاسی های من یادم کنید
باز هــــم در کوچـــــــه فریادم کنید
همکــلاسی های درس و رنج و کار
بچـــــه های جامــــه های وصله دار
کاش هــــرگز زنگ تفریحـــــــی نبود
جمع بـــــــودن بود و تفریقـــــی نبود
کاش مـــی شد باز کوچک میشدیم
لااقـــــــل یک روز کودک میشـــــدیم
یاد آن آمــــــــوزگار ساده پــــــــــوش
یاد آن گچــــــها که بودش روی دوش
ای معلــــــم نام و هــم یادت به خیر
یاد درس آب و بــــــابـــــایت به خیــر
ای دبستانــــی ترین احســــاس من
باز گرد این مشــــــــق ها را خط بزن
میهن خویش را كنیم آباد
سر زد از پشت ابرها خــورشیـد
باغ و بســـتان دوباره زیبــــا شد
فصل سرما و برف و بـاد گذشت
مـــوقع گـــردش و تمـــاشا شد
در چمـــــن بر درخت گل بلبـــل
وه چه شیـــرین ترانـــــه‌ای دارد
هست خشنــود و شادمـان زیرا
وطنــــــی، آشیـانـــــــه‌ای دارد
كــــودكان این زمین و آب و هـوا
این درختـان كه پرگل و زیباست
باغ و بستان و كوه و دشت همه
خانــــه ما و آشیانـــــه‌ی ماست
دست دردست هم دهیم به مهر
میهــــن خــــویش را كنیـــــم آباد
یار و غـــم‌خوار همدگر باشیـــــم
تا بمـــــــــانیم خــــــــــــرم و آزاد
كتاب
من یـــــار مهــــربانم، دانا و خـــــــوش‌بیانـم
گویـــــم سخن فراوان، با آنكـــــــــه بی‌زبانم
هر مشكلی كه داری، مشكــــل‌گشـای آنم
پندت دهــــــم فراوان، من یار پنــــد دانــــــم
من دوستــی هنرمند، با ســـــود و بی‌زیانـم
از من مباش غـــــافل، من یار مهـــــــــربانـم
به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جـــوی آبی مـی‌كشانم
كمــی تخم چمن بر روی خــاكش
برای یادگــــــاری مـــــــی‌فشانـم
درختــم كـــم‌كـــم آرد برگ و باری
بســازد بر سر خــود شاخســاری
چمـــن روید در آن جـا سبز و خرم
شــــود زیر درختــــــم سبــزه‌زاری
به تابستــان كه گرمــــا رو نمــــاید
درختــــم چتـــر خــود را می‌گشاید
خنك مـــی‌سازد آن جــــا را زسایه
دل هـــــر رهگـــــذر را مـــــی‌رباید
باز باران با ترانه
باز بـــاران با ترانــــــــه، با گــوهــرهـاي فراوان
مـي خورد بر بام خانــه، يــــادم آرد روز بــــاران
گــردش يك روز دیــرین، خــــوب و شیــــــــرین
توي جنگل هاي گيلان، كودكي ده ساله بودم
شــــــاد و خـــــــــــــرم، نــــــــــرم و نــــــــازك
چســــــــت و چــــابك، با دو پــــاي كــــودكانه
مــي دويدم همچو آهـو، مـــي پريدم ازلب جوي
دور مـي گشتم ز خانه، مـــــي شنيدم از پرنده
داستان هـــــاي نهاني، از لــب بــاد وزنــــــــده
رازهــــــــاي زندگانـــي، بس گــــــوارا بـود باران
وه چــــه زيبا بود باران، اندر اين گـــوهر فشاني
رازهـــــاي جاودانـــي، پندهـــــاي آســـمانـي
بشنو از من كودك من، پيش چشـم مـــرد فردا
زندگانـــي خــواه تيــــره، خــــــــواه روشــــــن
هست زيبـــــــــــــــا
هست زيبـــــــا
هست زيبا
انار صد دانــــه یاقــــوت، دستـه بـه دستـه
با نظــــــم و ترتیب، یک جا نشستـــــه
هر دانه ای هست خوشرنگ و رخشان
قلب سپیـــــــــــدی در سینـــــــــــه آن
یاقـــــــــــوت ها را پیچیـــــــــده با هـم
در پـــوششــــی نرم پــــــــرورددگـارم
ســـــرخ است و زیبا، نامش انار است
هـــم ترش و شیرین، هــم آبدار است
قدر ت خدا
هــر چـــه کـــه بینـــه دیــده، خدایش آفریده
خورشید و مـــاه تابان، ستـــاره درخشــــان
جنگـــل و دشت و دریـــا، پـــــرندگان زیبــــا
درخت و سبزه و گل،سوسن و سرو و سنبل
این همـــه را به قدرت، خدا نمــــوده خلقت
روباه و زاغ قدیم
زاغکــــی قـــالب پنیــــــری دید
بـــه دهــان برگرفت و زود پــرید
بر درختـــی نشست در راهــی
کـه از آن می گذشت روباهـــی
وبــــه پـرفریب و حیلت ســـــاز
رفت پـــــای درخت و کــــرد آواز
گفت بــــه بــــه چقدر زیبایــــی
چه سری چه دمی عجب پایـی
پــر و بالت سـیـاه رنگ و قشنگ
نیست بالاتـــر از سیاهـــی رنگ
گر خوش آواز بودی و خوشخوان
نبـــودی بهتـــر از تو در مـــرغان
زاغ مـــی خواست قـار قــار کند
تا کــــــه آوازش آشکــــــــار کند
طعمـــه افتاد چـون دهان بگشود
روبهــک جست و طعمـه را بربود
روباه و زاغ امروزی
زاغکــــــــی قـــــــالـب پنیـــــری دید
از همـــان پاستــــوریزه هـای سفید!
پس به دنـدان گـــرفت و پــرواز کـــرد
روی شــــــــــاخ چنــــــــــار مـأوا کرد
اتفـــاقـــــــا از ان محــــــل روبـــــــاه
مــــی گذشت و شــــد از پنیـــر آگاه
گفت اینجـــا شــده فشن تـــی وی!
چــه ویـــــوئی !چـــه پرسپکتیـــوی!
محشـــــــری در تنــــــــــاسب اندام
کشتـه ی تیپ توست خاص و عوام!
دارم ام پــــــــــــی تــــــــــریّ آوازت
شاهــــــــکار شبیـــــــــــه اعجــازت
ولـــــی اینــــها کفــــــــاف ما ندهــد
لطف اجـــــــــرای زنـــده را ندهــــــد
ای به آواز شـهــــــــــــــره در دنیـــــا
یک دهــــن میهمـــــــان بکـــن ما را!
زاغ ،بـــــــی وقفـــه قـــورت داد پنیر!
آن همـــــــــه حیلــــــه کرد بی تاثیر
گفت کــــــوتاه کن سخن لطــــــــفا!
پاس کـــــــردم کــــــــــلاس دوم من
دو کاج قدیم
در کنـــار خطــــوط سیـــــم پیـــــام
خـــــارج از ده ، دو کــــــاج ، روییـدند
سالیــــــــان دراز ، رهگـــــــــــــذران
آن دو را چون دو دوست ، می دیدند
روزی از روزهـــــــای پاییــــــــــــــزی
زیـر رگبــــــــار و تازیانــــــــــــه ی باد
یکــــــــــی از کاج هــــا به خود لرزید
خــــــم شد و روی دیگــــــــری افتاد
گفت ای آشنــــــــا ببخش مـــــــــرا
خـوب در حــــــــــال من تامّـــــل کن
ریشـــــــه هایم ز خاک بیـرون است
چنـــــــد روزی مرا تحمــــــــــــل کن
کاج همسایـــــــه گفت با تنـــــــدی
مـــــــردم آزار ، از تــــــو بیــــــــزارم
دور شــــــو ،دست از ســــــرم بردار
من کجــــــا طـــــــاقت تـــــو را دارم
بینـــــــوا را سپس تکانـــــــــــی داد
یار بــــــــی رحم و بــــــی محبت او
سیم هــــــا پاره گشت و کاج افتــاد
بــــــر زمین نقش بست قـــــامت او
مـــــــرکز ارتبــــــاط ، دیـــــــد آن روز
انتقـــــــال پیـــــــام ، ممکـن نیست
گشت عــــــازم ، گــــروه پی جویی
تا ببینـــــد که عیب کــــار از چیست
سیـــــــم بانان پس از مــرمت سیم
راه تکــــــــرار بر خطــــــــــــر بستند
یعنـــــــی آن کاج سنگـــــــدل را نیز
با تبــــــــر ، تکــه تکـــه ، بشکستند
دوکاج جدید
در کنـــــــار حریـــــــم یک اتـــــوبان
تـــــــوی تهــــــــران دو كاج روئیدند
مــــــــــردم البتـــــــه از گــــرفتاری
كاج‌هـــــــــــا را به كُـــل نمی‌دیدند
روزی از روزهــــــای پاییــــــــــــزی
كــــــم تعــــــــریض آمـــــــد از بالا
راه افتـــــاد شخـص پیمــــــــــانكار
شب كه بـــــودند خلــــــق در لالا!
یكــــی از كاج‌هــــا به ایشـان گفت
لطف خـــــود را به بنــده شامل كن
چنــــــد تا سَرو آنطــــرف تر هست
ما دو را جــــــون مادرت ول كـــــن!
گفت با طعنــــــــه مجـــــری پرو‍ژه
كاج بـــــــی ریشه از تــــــو بیزارم
از منــــــابعْ طبیعــــــــــــی استان
بنــــــده شخصـــــا مجوز هم دارم
سرو چون این شنید گفت این كاج
به سبیـــــل باباش خندیــــده‌ست
بنده فامیــــل حاجـــــــی‌ام، ضمنا
ریشه هایم پر از مونوكسید است!
مجـــــــری طــــــــرح دید اینطوری
كار تعــریض جــــاده ممكن نیست
گشت عـــــازم مهنـــــدس ناظـــر
تا ببینــــد كه عیب كــار از چیست
شهـــــــــریاران شبانــه با سرعت
راه تكـــــــــرار بر خطــــــــر بستند
سرو و كـــــاج و چنــــــار را یكـــجا
با لـــــودر تکـــــه تکـــه بشکستند
باز باران با ترانه
با گوهرهاي فراوان
مي خورد بر بام خانه
يادم آرد روز باران
گردش يك روز دیرین
خوب و شیرین
توي جنگل هاي گيلان
كودكي ده ساله بودم
شاد و خرم
نرمو نازك
چست و چابك
با دو پاي كودكانه
مي دويدم همچو آهو
مي پريدم ازلب جوي
دور ميگشتم ز خانه
مي شنيدم از پرنده
داستان هاي نهاني
از لب باد وزنده
رازهاي زندگاني
بس گوارا بود باران
وه چه زيبا بود باران
مي شنيدم اندر اين گوهر فشاني
رازهاي جاوداني, پندهاي آسماني
بشنو از من كودك من
پيش چشم مرد فردا
زندگاني خواه تيره خواه روشن
هست زيبا, هست زيبا, هست زيبا
زاغکی قالب پنیری دید
به دهان برگرفت و زود پرید
بر درختی نشست در راهی
که از آن می گذشت روباهی
روبهک پرفریب و حیلت ساز
رفت پای درخت و کرد آواز
گفت به به چقدر زیبایی
چه سری چه دمی عجب پایی
پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ
نیست بالاتر از سیاهی رنگ
گر خوش آواز بودی و خوشخوان
نبودی بهتر از تو در مرغان
زاغ می خواست قار قار کند
تا که آوازش آشکار کند
طعمه افتاد چون دهان بگشود
روبهک جست و طعمه را بربود 
عرهای به ياد ماندني كتابهای فارسی ابتدایی از سال 1322 به بعد
من پسرم
من كه از گل بهترم
پسرم من پسرم
حرف‌های مادرم
نرود از نظرم
در دبستان همه را
محترم می‌شمرم
از خوش‌اخلاقی من
هست راضی پدرم
من دخترم
بچه‌ها من دخترم
در خوش‌زبانی نوبرم
در خانه‌داری ماهرم
شریك كار مادرم
چهره‌ی شاد من ببین
شیرین به مثل شكرم
اول –1339
فریدون
فریدون مهربان است
عزیز كودكان است
به نرمی می‌زند حرف
همیشه خوش‌زبان است
به هر جا كودكان‌اند
فریدون در میان است
فریدون نیست ترسو
خودش یك پهلوان است
نمی‌گوید مگر راست
كه حسنش در همان است
فرزندان ایران
ما گل‌های خندانیم
فرزندان ایرانیم
ما سرزمین خود را
مانند جان می‌دانیم
• • •
ما باید دانا باشیم
هوشیار و بینا باشیم
از بهر حفظ ایران
باید توانا باشیم
• • •
آباد باش ای ایران
آزاد باش ای ایران
از ما فرزندان خود
دل شاد باش ای ایران
دوم - 1340
میهن خویش را كنیم آباد
سر زد از پشت ابرها خورشید
باغ و بستان دوباره زیبا شد
فصل سرما و برف و باد گذشت
موقع گردش و تماشا شد
• • •
در چمن بر درخت گل بلبل
وه چه شیرین ترانه‌ای دارد
هست خشنود و شادمان زیرا
وطنی، آشیانه‌ای دارد
• • •
كودكان این زمین و آب و هوا
این درختان كه پرگل و زیباست
باغ و بستان و كوه و دشت همه
خانه ما و آشیانه‌ی ماست
• • •
دست به دست هم دهیم به مهر
میهن خویش را كنیم آباد
یار و غم‌خوار همدگر باشیم
تا بمانیم خرم و آزاد
چهارم – 1341
فروردین ماه گل‌ها
فروردین ماه گل‌ها
دنیا دارد تماشا
ارديبهشت
از سبزه
زیبا می‌گردد صحرا
خرداد آید پیاپی
میوه‌های گوارا
• • •
تیر آرد با خود گرما
گرمك می‌گردد پیدا
مرداد از هندوانه
پر می‌شود همه جا
شهریور آید انگور
با خوشه‌های زیبا
• • •
مهر آرد برگ‌ریزان
كم‌كم می‌بارد باران
آبان انار رنگین
آویزد از درختان
آذر به و خرمالو
پیدا شود فراوان
• • •
دی پرتقال و لیمو
آید خوشرنگ و خوش‌بو
بهمن برف و یخ‌بندان
آید با سوز از هر سو
اسفند آید بنفشه
سبزه دمد لب‌جو
فارسی دوم- 1341
چشمك بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
چشمك بزن ستاره
كردی دل مرا شاد
تابان شدی دوباره
دیدی كه دارمت دوست
كردی به من اشاره
چشمك بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
در روز ناپدیدی
شب روشن و سپیدی
در ابرهای تیره
چون نقطه‌ی امیدی
پنهان اگر شوی باز
دیدی مرا، ندیدی
چشمك بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
با هر مسافری یار
با دوستان وفادار
شب‌های سرد و خاموش
من خوابم و تو بیدار
با نور آسمانی
بر ما شوی پدیدار
چشمك بزن ستاره
شد ابر پاره پاره
دوم - 1344
كتاب
من یار مهربانم
دانا و خوش‌بیانم
گویم سخن فراوان
با آن كه بی‌زبانم
هر مشكلی كه داری
مشكل‌گشای آنم
پندت دهم فراوان
من یار پند دانم
من دوستی هنرمند
با سود و بی‌زیانم
از من مباش غافل
من یار مهربانم
فارسی دوم- 1346
درخت
به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جوی آبی می‌كشانم
كمی تخم چمن بر روی خاكش
برای یادگاری می‌فشانم
• • •
درختم كم‌كم آرد برگ و باری
بسازد بر سر خود شاخساری
چمن روید در آن جا سبز و خرم
شود زیر درختم سبزه‌زاری
• • •
به تابستان كه گرما رو نماید
درختم چتر خود را می‌گشاید
خنك می‌سازد آن جا را زسایه
دل هر رهگذر را می‌رباید