اگر راستش را بخواهی ، ما انسان ها نمی توانیم آن طور که شایسته ی خداست از او تشکر کنیم. من اگر بخواهم نعمت های خدا را بشمارم ، باید برایت ده ها صفحه بنویسم و البته باز هم نمی توانم همه نعمت هایش را فهرست کنم. به گفته ی قرآن :《اگر نعمت های خدا را بشمارید ، نمی توانید تعداد آن ها را مشخص کنید.》
ما نمی توانیم از خدا به خاطر این همه نعمتی که به ما داده است تشکر کنیم ، با این همه ، ما باید به اندازه ی خودمان از خدا تشکر کنیم و شکرگزار نعمت های او باشیم. خدا در قرآن گفته :شکر مرا به جا آورید.
اما چگونه؟ بهترین راه شکر خدا ، استفاده ی درست از نعمت های اوست. اگر تو از عمرت درست استفاده کنی ، اگر از دستت در راه یاری دیگران یا آب دادن به گل ها یا کمک به مادرت بهره ببری ، اگر از چشمت برای دیدن منظره های زیبای دنیا و خواندن قرآن استفاده کنی ، اگر با زبانت حرف خوب بزنی ؛ شکر خدا را به جا آورده ای و به درستی از او تشکر کرده ای.
اما اگر خدای ناکرده ، با دستت کسی را هل دادی ، با پایت به کسی لگد زدی ، با زبانت دروغ گفتی و غیبت کردی و عمرت را به کارهای بد گذراندی ، از خداتشکر نکرده ای و حتی او را از خودت ناراحت کرده ای.
اگر از نعمت های خدا درست استفاده کنی و همیشه شکرگزار او باشی ، خدا هم بیشتر کمکت خواهد کرد. خدا در قرآن فرموده است:《اگر مرا شکر کنید ، من هم نعمت هایی را که به شما داده ام ، زیاد می کنم.
نمی دانم آیا تا به حال به وسایل آشپزخانه توجه کرده ای یا نه؟ در آشپزخانه ، وسایل و مواد زیادی وجود دارد که شاید من و تو ندانیم این مواد و وسایل به چه دردی می خورد ؛ اما مادرت خوب می داند که هر کدام از آن ها برای چه مرحله ای از پختن غذا لازم است.
برای کسی که با آشپزی آشنا نیست ، این وسایل و مواد بی فایده به نظر می رسند ؛ اما واقعا این طور نیست. شاید ما فکر کنیم در طبیعت هم بعضی موجودات ، هیچ فایده ای ندارند ، ولی خداوند دانا و حکیم ، هر کدام از این موجودات را برای کاری آفریده است.
سال ها پیش مردم منطقه ای فکر می کردند روباه ها حیواناتی بی فایده و بلکه زیان بار هستند. برای همین تعداد زیادی از آن ها را کشتند.چندی بعد خرگوش ها به مزارع آن ها حمله کردند و تمام محصولات کشاورزی را نابود کردند.علت زیاد شدن خرگوش ها ، کم شدن روباه هایی بود که خرگوش شکار می کردند.
دانش بشر هنوز به مرحله ای نرسیده که علت خلق همه موجودات را بداند ؛ اما با همین مقدار پیشرفت می داند که همه ی مخلوقات برای جهان سودمندند.
مثلا بعضی از حشرات غذای پرندگان و ماهی ها هستند و این گونه غذای پرندگان و ماهی های مفید برای انسان تامین می شود.
برخی از حشرات برای مداوای بیماری ها مفید هستند . حتی مارهای سمی که آن ها را بی فایده و زیان آور می دانیم ، موجودات مفیدی هستند ، چون هم از زهرشان و هم از پوست و روغن شان ، داروهای مفیدی تولید می شود.
درباره ی فایده ی هر کدام از حیوانات و حشرات ، حرف های زیادی می توان زد. فکر می کنم همین مقدار کافی بود تا بدانی در چه جهان پر رمز و راز و با حساب و کتابی زندگی می کنی.
وقتی به یک شاخه گل مدتی آب ندهند ، کم کم پژمرده می شود و می پوسد و با ریختن گلبرگ هایش ، می میرد ؛
وقتی یک شمع می سوزد و ذوب می شود ، خاموش می گردد و می میرد ؛
وقتی به یک کبوتر تیر می خورد و زخمی می شود ، آن قدر خون از بدنش می رود که سرانجام می میرد ؛ وقتی یک انسان ، به بیماری سختی گرفتار می شود و تلاش پزشکان برای معالجه ی او به نتیجه نمی رسد ، پس از مدتی می میرد.
با دقت در این مثال ها حتما متوجه شدی که علت مرگ و نابودی ، پژمردگی ، پوسیدگی ، ساییدگی ، بیماری و آسیب دیدگی است ؛ اما هیچ یک از این ها درباره ی خدا معنا ندارد تا بگوییم او هم خواهد مرد.
خدا مثل یک شاخه گل نیست که نیازمند آب باشد و از بی آبی بمیرد ؛
خدا مثل شمع نیست که آهسته آهسته از وجودش کم شود و سرانجام تمام شود ؛
خدا مثل کبوتر نیست که آسیب ببیند و بمیرد ؛ و بالاخره مثل انسان هم نیست که بیمار گردد و به خاطر بیماری ، گرفتار مرگ شود.
خدا ،موجودی بی نیاز ، قوی ، پابرجا و آسیب ناپذیر است ، به همین خاطر ، هیچ وقت نخواهد مرد. قرآن کریم درباره ی خدا می گوید :《زنده ای که هرگز نمی میرد.》
خدا پایدارتر از آن است که حوادث روزگار به او آسیبی برساند و او قوی تر از آن است که مرگ بر او پیروز شود. جهان به قدرت خدا پابرجاست و او هرگز نمی میرد.
عزیزم، اگر کسی از تو بپرسند که چرا گل محمدی و هر گل دیگری ، فضا را خوشبو و معطر می کند ، چه پاسخی می دهی؟
اگر کسی بپرسد که چرا باران تشنگی گیاهان را برطرف می کند و آن ها را سیراب می سازد ، چه جوابی داری؟
حتما پاسخت این است که گل محمدی و سایر گل ها خوشبو هستند و طبیعی است که اطراف خود را معطر سازند. باران هم چون کارش باریدن است ، خود به خود گیاهان تشنه را سیراب می سازد. عطرافشانی گل ها و بارش باران ، طبیعت این پدیده هاست و این کارها ، جزء وجود آن هاست.
همان طور که گل عطرافشانی می کند و باران سیراب می کند ، خدا هم انسان ها را می آفریند و آن ها را از نعمت های خود بهره مند می سازد. خدای بزرگی که ما او را می پرستیم ، کریم و رحیم است. این خدای مهربان ، چون مهربان و اهل جود و بخشش است ، ما را آفریده تا از نعمت های او برخوردار شویم. کار خدا شبیه یک میزبان بسیار بخشنده و کریم است که سفره ای آماده می سازد و میهمانانی را دعوت می کند. خدا هم چون بخشنده است ، ما را به وجود آورده تا سر سفره ی نعمت هایش بنشینیم.
هدف خدا از آفریدن ما سود بردن نیست ، بلکه هدفش جود و بخشش است. خداوند در قرآن می فرماید:《من جن و انسان را برای آن آفریدم که مرا عبادت کنند.》 یعنی براساس این آیه ، هدف خدا از آفریدن انسان ها این است که او را عبادت کنند و به بندگی او بپردازند ؛ ولی باید بدانی که خدا به عبادت ما نیازی ندارد و منظور آیه این است که خدا انسان ها را آفریده تا او را عبادت کنند و از این راه بهشتی شوند ؛پس هدف نهایی خدا ، خوشبختی ماست که این خوشبختی از راه عبادت او به دست می آید
وظیفه ی انسان ها در برابر خدا ، پرستش و بندگی اوست ؛ البته بندگی خدا ، فقط نماز خواندن و دعا کردن نیست. به هر کدام از حرف های خدا که گوش کنی ، او را بندگی کرده ای.
هر صفحه از قرآن را که باز کنی ، چندین پند سودمند و چندین فرمان مهم خدا را در آن خواهی یافت.
سوره ی بقره را باز کنی می بینی که خدا می فرماید :《با مردم به نیکی سخن بگویید.》
سوره ی اعراف را بخوانی ، چنین می بینی :《بخورید و بیاشامید ولی اسراف نکنید.》
پس می بینی که خدا وظیفه همه ما را روشن کرده است و دیگر هیچ کسی در روز قیامت نمی تواند بهانه بیاورد که من نمی دانستم چه کاری باید انجام می دادم