شب آخر پاییز یعنی اولین شب شروع زمستان به بهانه دقایقی طولانی‌تر شدن شب، به شب یلدا معروف است. همین دقایق طولانی‌تر شدن این شب باعث شده هر گوشه این سرزمین رنگارنگ مردم با آداب و رسومی کهن دور هم جمع شوند . با برنا همراه باشید تا در این باره بیشتر بدانید.
به گزارش برنا؛ آداب و رسومی که این روزها غبار فراموشی بر آن پاشیده شده و تنها کمی از آن باقی مانده است. آداب و رسوم شب یلدا پیوند عمیقی با فرهنگ اسلامی و ایرانی این سرزمین دارد. چند نمونه از این آداب و رسوم جالب را مرور می‌کنیم.
در گذشته، نبودن رسانه‌های تصویری و مکتوب باعث می‌شد فرهنگ شفاهی سینه به سینه منتقل شود، قصه‌گویی و نقل افسانه‌ها از این فرهنگ برخاسته‌اند. با مکتوب شدن داستان‌ها و ورود اسلام به ایران، مطالعه کتب از جمله قرآن و داستان‌های کهن ایرانی در شب یلدا نیز مرسوم شد.
برای مثال، در فریدون‌شهر خور ختم انعام می‌گیرند و به تلاوت‌کنندگان هدیه می‌دهند. شبیه این مراسم در طالقان نیز در خانه بزرگ دِه برگزار می‌شود، مردم در خانه بزرگ ده جمع می‌شوند، وی قرآن می‌خواند و برای پرباری محصول دعا می‌کند.
گلپایگانی‌ها شاهنامه‌خوانی را با نام حضرت علی (علیه‌السلام) شروع می‌کنند و در تهران قدیم هم رفتن به قهوه‌خانه و گوش دادن به صدای نقال رواج داشت. در شاهرود هم 90 بیتی ملاقات خضر و امام علی (ع) را می‌خوانند.
در کردستان نیز تا بانگ خروس داستان حسین کُرد می‌گویند و هرکس در حین داستان حرف بزند، جریمه می‌شود.
مادربزرگ‌های قزوینی داستان ننه سرما می‌گویند. اگر ننه‌سرما گریه کند باران می‌بارد، اگر پنبه لحاف‌ها را بیرون بریزد، برف می‌بارد و اگر گردنبند مرواریدش پاره شود، تگرگ می‌بارد.
کرمانی‌ها هم افسانه قارون می‌خوانند، پیرمرد هیزم‌شکنی که شب یلدا به خانه فقرا می‌رود و به جای هیزم، طلا به آن‌ها هدیه می‌کند.
این داستان‌ها بخشی از اعتقادات مردم را نشان می‌دهد و مبارزه خیر و شر، پیروزی خوبی بر بدی در تمامی افسانه‌ها و داستان‌های ایرانی هویداست.