چقدر میپسندم سکوت سنگین شب را...
آرامش شب،لحظه لحظه در وجودم حس میشود.آری!خاطرات خلاف عقربه ها میچرخند.به ساعت که نگاه میکنم حدود3نصفه شب است.طبق عادت کنار پنجره میروم و سوسوی چند چراغ مهربان را تماشا میکنم،ستاره ها را،آسمان را،سایه ی کشتزارهایی در دوردست ها،همه را با چشم جان می نگرم.سایه ی خمیده ی درختان در زیرنور ماه مرا محو تماشا میکند.صدای هیجان انگیز چند سگ و بالاخره بانگ آسمانی چند خروس مرا به خود آورده،احساس میکنم چون کودکی هستم که هنوز معمای آبی رودخانه ها از دور برایم حل نشده است.این ها آرامش اند..!
درشب دغدغه های شهر حس نمیشود،این تاریکی به آن روشنی روز می ارزد! طوریکه حیفم می آید بخوابم و این آرامش را از دست بدهم.باید سکوت شب را شنید،حرف ها دارد با ما...انگار هرصدایی ترجمه میخواهد،سراپا گوش میشوم تا بفهمم،اما درک و تصور انسان کجا و اسرار آفرینش خداوند کجا!
سوسوی ستاره ها که دورماه جمع شده اند زیباترین فستیوال شب است،رقص ستاره ها در من شوقی ایجاد میکند که میخواهم به هوا بپرم و بگیرمشان.اما در جای خود نشسته و تنها تماشا میکنم.آدمی دستش که به آسمان برسد،آنجا را مانند زمین چرکین خواهدکرد،پس چه بهتر که فقط آسمان را تماشا کند.
من کودک کوچکی را که تنها حسش به شب ترس است،نمیفهمم؛ چراکه با آرامش شب عجین شده ام.هجوم سایه ها وجودم را می بلعد اما روشنی ماه را برکوله میگذارم و در لحظه لحظه ی شب،آن را به دوش میکشم.
حتی شبهای بارانی زیبایند، بوی خدا میدهند.خوب که گوش دهی،صدای پای باران در سکوت شب تجسمی دلنشین از ذکرخداست. ازنگاه من، همین ها عاشقانه های شب اند که دلم را سرگرم تماشایش میکنند. شاید عده ای شب و سکوتش را خوشایند ندانند، شاید چهره ی خورشید را به ماه ترجیح میدهند، شاید با سکوت شب کنار نمی آیند،شاید هم از تاریکی وحشت دارند و هزاران شاید دیگر که هیچ گاه در ذهن من جای نگرفت.
امیدوارم روزی ماه و ستاره ها را به مهمانی خورشید بیاورم و بزم نورانی اش را تقدیم خدا کنم؛ چه رویای زیبایی!
نوشته شده در شنبه بیست و سوم آبان ۱۳۹۴ ساعت 15:54 توسط سمانه رجائی نیا |